De veertig gepasseerd en zonder kinderen op een festival vol gezinnen. Daar moest maar eens een column over geschreven worden. Aan de hand van een mooi liedje natuurlijk…
I want a daughter while I’m still young. Een zinnetje van Win Butler dat wel eens door het hoofd wil schieten wanneer op Here Comes The Summer maar weer ogenschijnlijk achteloos al dat huiselijk geluk – als in een jarenvijftigreclame voor gezelschapspelen – geëtaleerd wordt. In een goeie bui zie ik het voor wat het is, een geweldig mooi samenzijn. In een slechte bui betrek ik het (zoals dat gaat met slechte buien) allemaal op mezelf en wordt het hele festival gereduceerd tot één klein, belerend vingertje. Een vingertje dat naar mij wijst en schreeuwt dat ik het als kinderloze tweeënveertigjarige allemaal niet goed doe.
I’m moving past the feeling and into the great wide open. Zo ernstig als er in mei gemijmerd kan worden over de vogels en hun eieren. Zo vrij van zorgen is september. Komt het doordat het groter is? Zomer is? De verhouding anders is? Op Into The Great Wide Open kan ik genieten van alle dolgelukkige kinderen zonder dat het iets hoeft te zeggen over mijn leven. Wat een zegen moet dit voor hen zijn. Rondrennen op een eiland. Activiteit hier. Optreden daar. ‘Hé shit, mijn moeder staat te zwaaien. Oh nee, ze is aan het dansen.’ Activiteit hier. Optreden daar. ‘Toevallig zeg dat mijn superheld Ronnie Flex hier gewoon ook is!’ Activiteit hier. Optreden daar. ‘Je mag ook echt óveral in klimmen hé?’ Activiteit hier. Optreden daar.
Van Kolderkrant tot de programmering van De Jeugd Van Tegenwoordig is het hier zo goed geregeld voor de onvolwassene dat gearriveerde BN’ers uit totale wanhoop “weet je wel wie ik ben” beginnen te gillen om naar een optreden van Typhoon in de speciaal voor kinderen ingerichte Hangout te mogen. Tevergeefs natuurlijk. Gedachten gaan uit naar het verplicht benzinehappen tijdens de jaarlijkse carnavalsoptocht en ik probeer een equivalent van Into The Great Wide Open in te beelden voor mijn veertienjarige zelf. Cora van de Mora die de Pixies introduceert. Public Enemy in de Sint Servaeskerk. Afkoelen in de Maas, via een door Triomf in elkaar getimmerde glijbaan. Wow!
Misschien is dat het wel. Kinderen zijn hier even niet iemands dochter of zoon, maar vooral mensen met eigen wensen. Ze gaan hun gang. En hebben de tijd van hun leven. Net als wij. So move your feet from hot pavement and into the grass…
Laat een reactie achter