Week 33 op kantoor. Het hoofd sloeg maar weer eens op rock ’n roll. Er was natuurlijk Lowlands. Vijf uur lang Natalie Prass, St. Vincent, Emel Mathlouti en Ice Cube draaien, om maar eens wat a-typsiche hoogtepunten te noemen. Extra bananen in mijn koelbox. It was a good day!
(zestien jaar later, zestien kilo muziek lichter)
Ook denk ik aan al die lieve mensen in Het Badhuys afgelopen zaterdag. Een boeking die ongeveer als volgt tot stand kwam:
“Hi St. Paul, wij organiseren een privéfeest op Vlieland, kunnen we jou boeken?”
“Nou, kijk, ik doe eigenlijk niet zo vaak meer privéfeesten”
“Ja maar ons favoriete nummer ooit is There She Goes van The LA’s”
“Oké, ik kom!”
Dan was er nog de eerste Pop-O-Matic van het nieuwe seizoen (niet dat we ooit pauzeren) met een gratis optreden van Jacin Trill in pyjama. Toch moet er hier nu vooral nog even stilgestaan worden bij dat Haldern Festival. De Duitse indie driedaagse die ieder jaar opnieuw weer geen spat verandert en daardoor in verhouding tot de buitenwereld steeds unieker wordt. Als er Edisons, Podiumdieren of (want in Duitsland) Echo’s bestonden voor beste publiek, dan nam Haldern ze allemaal mee naar huis. Met name het totale gebrek aan ironie is een zegen. Dit valt het best te illustreren met een voorbeeld uit eigen ervaring.
Op vrijdagnacht mocht ik de Spiegeltent afsluiten. In een tent waar eerder Fleet Foxes of Edward Sharpe & The Magnetic Zero’s stonden, was nu de laatste act voor mijn dj-set een schlager zanger. Op het allerlaatste moment had zijn geluidstechnicus en tevens dj hem in de steek gelaten. Of ik bij kon springen? Als iemand ergens “waar is het feestje” begint te roepen zorg ik over het algemeen dat ik zo snel mogelijk ergens anders ben, maar de blik in zijn ogen was dermate wanhopig dat ik geen nee kon zeggen.
Het leven is het mooist daar waar het afwijkt. Dat bleek maar weer. Dezelfde mensen die later tijdens mijn set aan het crowdsurfen waren op Boy Azooga, de duimen omhoog deden bij Sufjan Stevens en de billen omlaag tijdens Yaeji, stonden hier uit volle borst mee te zingen met Udo Jürgens en nog meer Udo Jürgens. Het refrein van Ich War Noch Niemals In New York zit nog steeds in mijn hoofd. De zanger en ik zijn inmiddels vrienden op Facebook. Pops wegen zijn ondoorgrondelijk…
Laat een reactie achter