Och, ik ben zo blij met iedere nieuwe quiz voor TivoliVredenburg. Maar de volwassen-kleuter-gaat-alweer-voor-het-eerst-op-schoolreis blijdschap heeft ook een duistere kant. 3 juni is namelijk het enige wat in kapitalen en met vulpen in de agenda staat. De rest is nog steeds onzeker.
Waar in andere landen artiesten, muzikanten, cabaretiers, kunstenaars, technici, productiemedewerkers, stagemanagers en blauwe m&m controleurs zich opnieuw aan het verhouden zijn tot het podium, gaat het in Nederland tergend traag. Het is aan de prettig dwangmatige hemelbestormeritis van festivals als Lowlands te danken dat ze hun muzikale pretparken gewoon weer optuigen voor ons. Maar zeker is het nog steeds niet.
Ook podia, musea en filmhuizen blijven maar plannen maken, de toegeworpen kruimels omarmen en in eigen veerkracht geloven. Daardoor vergeten buitenstaanders vaak dat dit voor een groot gedeelte nog steeds tegen beter weten in is. Testevenementen bleken niet meer dan dat, testevenementen. Doekjes voor het bloeden. En dan vooral voor de handige Sywerts achter de schermen. Artiesten hebben er niks aan verdiend en deden het veelal vrijwillig.
Symboolpolitiek dus, om te verbloemen dat de echte oplossingen nog steeds ver weg zijn. Lang was dat overmacht. Je zult het afgelopen jaar maar de boel hebben moeten regelen. De hel. Inmiddels wordt echter steeds duidelijker dat de vertraging voor de culturele sector niet alleen met overmacht maar meer en meer met bewuste keuzes te maken heeft. Van Hugo de Jonge die nog geen twee weken geleden zegt dat we allemaal van kunst houden maar best “een dagje zonder” kunnen tot Mark Rutte die tegen het voorstel vanuit de Europese Unie ingaat om gratis testen aan te bieden omdat ie het zo sneu vond voor de commerciële partijen die zich op het testen gestort hebben. Een hele sector aan de kant voor (letterlijk) een paar consultants.
Het doet denken aan de laatste aflevering van de Haagse Zaken podcast waarin de immer ingelezen en voorkomende Marike Stellinga maar weer eens concludeerde dat we nog steeds denken zo’n slim (intelligente lockdown!!), sociaal, tolerant en geëmancipeerd land te zijn, terwijl de praktijk het tegenovergestelde laat zien. Dat we van klimaat tot vrouwen op de arbeidsmarkt overal achteraan lopen in Europa. Dat heeft te maken met keuzes. Keuzes om te gaan staan achter een paar consultants. Achter de kerk. Achter een vliegmaatschappij. Achter de Efteling. En achter een dvd-tje als alternatief voor alles wat met cultuur te maken heeft.
In de uitzending van Buitenhof dit weekend zei de directeur van het Frans Hals museum Ann Demeester nog over Rutte dat ze hem nooit in haar museum of welk ander museum dan ook gezien heeft. Dat de enige openbare momenten waarop hij een zichtbare betrokkenheid toonde bij een cultureel evenement De Toppers, Dance Valley en Festival Schrit_tmacher waren. Ik zou aan het rijtje van Ann Demeester zelf nog Lowlands 2019 kunnen toevoegen, maar daar heb ik helaas geen actieve herinneringen aan.
Hoe dan ook is het karig. Zeer karig.
En, belangrijker, je kunt dit niet meer los zien van de huidige vertraging. Hulde aan de makers die blijven maken. Aan de aanhoudende honger bij de hongerigen. Ik gun Hugo en Mark na “anderhalf jaartje zonder” een bevrijdende lach in het theater. Verheffing in het poppodium. Vervoering in het filmhuis. En een andere dj dan Joost Eerdmans. Want daar hebben we het nog geeneens over gehad. DANSEN VERDOMME. Op het verkeerde been. Tegen de bierkaai. Pas dan zijn we veilig.
Laat een reactie achter