Er zijn van die weken waarin het voelt alsof je non stop jarig bent en iedereen is gekomen. Dit was zo’n week. Toen de meest lieve, bescheiden en introverte dirigent (blij als een kind met een gratis kartonnen bekertje koffie uit de automaat) die we tot nu toe hebben mogen ontvangen bij Pieces Of Tomorrow ineens de microfoon niet meer terug wou geven en maar bleef praten over Barok en wellustigheid, werden de eerste voortekenen van een goeie tijd al zichtbaar. Dat die zo lang zou aanhouden had ik niet durven vermoeden. De twee euforische Pop-O-Matics laat ik maar even voor lief, er komen er nog veel meer 😁 Nee, ik duik meteen in de oceaan van plezier die Into The Great Wide Open heet. Want wat werden we weer in de wadden gelegd!

Afgezien van een paar online Amsterdammers die er nog nooit geweest zijn, had iedereen weer een wondervolle tijd. Uw dj voorop. Dat begon met een ijsje bij Podium Vlieland, tot grote vreugde van de jonge reporters van de plaatselijke Kolderkrant. Ze hadden me de week ervoor geïnterviewd en wat het meest indruk maakte was het feit dat ik wel eens een uur rij voor een ijsje (Ottersum) en het niet lukte om met me te Facetimen. Nou geef ik meteen grif toe dat ik dat nooit doe, facetimen, maar dit had meer te maken met het feit dat ik maar weer eens in mijn onderbroek achter de laptop zat en net op tijd besefte dat het misschien fraaier was om eerst iets aan te trekken. Afijn. Into The Great Wide Open! Gedachten gaan meteen uit naar dat nieuwe podium op het strand. Of hoe geweldig de garderobe van Oumou Sangare kleurt bij het eiland. We waren tot over de oren verliefd op Reinbert en dansten tot aan de knieën in het zand bij Carista.

Voor mij persoonlijk was de Eternal Sunrise Of The Spotless Mind set een hoogtepunt. Waarover in een later stadium hopelijk meer. Ook draaide ik dit jaar in de hangout, strikt voor 14- tot 18jarigen. Dat stemde misschien nog wel het meest zenuwachtig. Want uit de comfortzone. Maar ook omdat ik er als puber een hekel aan had om klein gehouden te worden en per se recht wou doen aan de kleurrijke belevingswereld van de zestienjarige. Ja, tuurlijk, hip hop. Maar er werd net zo hard gedanst op Christine & The Queens en -euh- Sultans Of Swing, inclusief een batterij aan air-gitaren! Een voor een werd iedere volwassene die op het geluid afkwam geweigerd. De golfplaten hangaar was er alleen voor teenage kicks, en een dj die die week voor het eerst in zijn leven gefacetimed had.

Rest mij nog de magische slotsets op het Sportveld. Deze editie (de tiende!) moest ik er eentje afstaan aan Joost van Bellen. Joost mag weten hoe Joost het doet, maar hij had Joost als MC bij zich op het podium, de rapper die eerder die dag nog het strand op zijn kop zette. Voor deze twee showbeesten doe ik graag een stapje opzij. Maar omdat niks narcistisch mij vreemd is, wil ik hier nu toch graag eindigen met de laatste plaat van de vrijdagnacht. DAF, Emel mathlouti en Kendrick Lamar zijn zojuist als een orkaan over het sportveld geraast, maar de dansvloer staat nog fier overeind. Op de achtergrond een koor van genietende festivalgangers. Op de voorgrond Aretha.

Ik zeg amen!

En een slokje bier.

Laat een reactie achter