Oh jee. Hier gaan we. Vanavond mijn laatste show voor KX Radio. Tikkie onwerkelijk is het wel. Bijna tien jaar geleden alweer nodigde Rob Stenders mij uit voor zijn romantisch radioplatform. Ik kon er natuurlijk helemaal niks van.
“Gewoon je gevoel volgen” zei Rob, opende de deuren van de studio en verdween met de noorderzon.
“Zet een foto neer van iemand die je aardig vindt en ga daar tegen praten” probeerde Roosmarijn behulpzaam.
“Volgende keer geen tompoes naar binnen proppen als je wat gaat zeggen” tipte DJ Ratz achteraf.
Eigenlijk had ik na jarenlang diepzeeduiken zonder diploma pas het laatste jaar een beetje het gevoel de boel enigszins onder de knie te hebben. Persoonlijk durven te zijn, uitgesproken durven te zijn, maar ook durven te twijfelen, na te denken, het even niet te weten. Dat laatste moet de ultieme charme zijn geweest van KX als station.
Radio en TV lijkt steeds meer op een kampioenschap zelfvertrouwen. Ook al zit er iemand aan tafel om te praten over muziek en is het even geen sporter of actrice, dan nog heeft het meer weg van een powerpoint presentatie voor een nieuwe horecagelegenheid ergens in een gegoede binnenstad dan van een weergave van datgene wat volgens mij nog steeds de meeste harten breekt, zenuwen raakt en emoties losmaakt, namelijk mooie liedjes.
Bij KX werden die gebroken harten, kapotte zenuwen en weke emoties vertegenwoordigd door een bont gezelschap. Van Gijsbert Kamer tot Nico Dijkshoorn of Tim Knol tot David Achter de Molen, en natuurlijk DJ Ratz. Er was zelfs ruimte voor een programma van een Stiltskin-fan. Al duurde dat maar twee maanden. Er zijn grenzen, ook bij KX.
Genoten heb ik vooral van de muzikale vrijheid. Een Funkadelic nummer waar maar geen eind aan komt, een boze Mocromaniac die geen gevangenen neemt, een nieuw bandje met
Nu is er de overname door de NPO en ben ik gestopt. ‘Uit medeleven met mijn vertrekkende collega’s’ is te veel boter op mijn hoofd. Ik sprak nooit iemand en niemand sprak ooit mij. Het is meer het vermoeden van een aankomend keurslijf. Zonder totale vrijheid voor mij geen radio. Daar ben ik te veel liefhebber en te weinig presentator voor.
Dank aan alle gasten die ik door de jaren heb mogen ontvangen (Spinvis, Ionica Smeets, Roosbeef, Typhoon, De Staat, Nadia Ezzeroili, Anne Soldaat, Joost van Bellen, Mozes & The Firstborn en zoveel meer mooie persoonlijkheden). Dank ook aan manus van werkelijk waar ALLES Mark Reman voor het schieten van technische problemen en die ene keer dat ik mezelf opgesloten had in dat doodenge gebouw van EYEWORKS waar onze eerste studio zat. Driedubbel dank aan alle luisteraars en de ontroerende reacties op mijn vertrek. Geen idee hoeveel het er nou uiteindelijk altijd waren. Er zal geen netwerk overbelast naar de huisarts hebben hoeven rennen. Maar ik raak liever honderd mensen helemaal. Dan honderdduizend half. Boem!
In al die jaren kreeg ik één sms van Rob Stenders, tijdens mijn eerste schoorvoetende persoonlijk verhaal. Over een communie in korte broek en sandalen. En een draagbare pick-up met daarop This Is The Day van The The.
“Mooi verhaal. Mooi liedje.”
Meer had ik niet nodig om het bijna tien jaar vol te houden. Vanavond de laatste Fine Fine Music uitzending. All the money in the world couldn’t buy back those days. En zo is het.
Laat een reactie achter