Hé mooie muziekvrienden! Ik moet even aandacht vragen voor de volgende aardappel, die maar niet minder heet wil worden…
Door iets super simpels te doen als een studentenpasta te koken voor Syrische vluchtelingen en vervolgens dat contact te onderhouden, ben ik de laatste jaren automatisch op de hoogte gebleven van één van de meest belangrijke thema’s uit de constante actualiteit. Dat lijdt tot soms tot tranen, woede en frustratie. Maar ook vaak tot een heel basaal geluk en zelfs euforie. Een gezin herenigd zien worden; ik heb geloof ik nooit eerder iets meer indrukwekkends en levensbevestigends gezien.
Net als met het hele Zwarte Pieten gebeuren voelt het als rijkdom om op de hoogte te zijn. Als er eenmaal bewustzijn is en je kijkt door je wakkere bril nog eens goed naar de krullenpruik, lippen en -euh- huidskleur van de op het raam kloppende buurman en je hoort jezelf dan “want al is hij zwart al roet, hij meent het wel goed” zingen, dan is de keuze zo gemaakt. Maar goed, daar zijn we het gelukkig inmiddels bijna allemaal wel over eens. Daarentegen is iets evidents als het kinderpardon pas heel recentelijk geregeld (en dan nog slechts als onderdeel van een ordinaire koehandel die bij de achterdeur weer ten koste gaat van andere vluchtelingen). Dat heeft alles te maken met (het ontbreken van) die bewustwording.
Daarom, alleen daarom -niet om belerend, of vinger zwaaiend over te komen- deze post. Ik ben in de bevoorrechte positie informatie te verschaffen over een onderwerp waar velen weinig van weten en dus weinig van vinden. Over de Griekse eilanden en dan met name Lesbos. Daar zitten als gevolg van Europees beleid (onder meer de Turkije-deal) heel veel gezinnen al jaren vast. Ze zitten daar vast omdat ze er al zaten toen de deal aangaande nieuwe vluchtelingen tussen Europa en Turkije gesloten werd. Een deal die door Nederland geïnitieerd is en waar met name Dijkhoff graag mee pronkt. Dezelfde deal en het overkoepelend beleid negeert nu al winter na winter duizenden kinderen, moeders en gebroken gezinnen waarvan de situatie verslechtert en verslechtert. Nogmaals, ik wil geen moraalridder spelen en al helemaal niet beleren. Ook ik ga morgen weer de zon in en een ijsje eten aan de gracht. Niemand hoeft zich schuldig of slecht te voelen. Maar zorg dat je op de hoogte bent. Op de hoogte van hun schrijnende situatie (Artsen Zonder Grenzen berichtte onlangs nog over zelfmoordpogingen onder kinderen). Op de hoogte van de rol van ons vaderland. Op de hoogte van de Nederlandse regering, die haar verantwoordelijkheid niet neemt.
Tot nu toe heeft alleen Portugal (na een burgerinitiatief!!) het aantal vluchtelingen waar zij verantwoordelijk voor zijn opgenomen. We Gaan Ze Halen probeert ditzelfde te bereiken in Nederland. Omdat ik zo zo zo zeker weet dat er heel veel mensen uit mijn omgeving enorm voorstander zouden zijn van een praktische oplossing voor deze mensen en zich ook daarover zouden uitspreken wanneer eenmaal voorzien van de juiste informatie, wil ik jullie graag uitnodigen voor het volgende event: De Staat van Relocatie: We Gaan Ze Halen en andere oplossingen
To Know You Is To Love You. Dat gold niet alleen voor Stevie Wonder en Syreeta in 1972. Maar het geldt ook voor het jongetje in (film van het jaar?) Capharnaüm. Of voor mijn lieve Syrische vrienden. Om een lang verhaal nog langer te maken, giet ik het graag allemaal nog even in een voorstel: vind mij een suffe hippie, denk er uiteindelijk anders over, maar houd jezelf op de hoogte. Zonder bewustwording aan onze kant is een beter leven voor de vluchtelingen op de Griekse eilanden sowieso geen optie. Waar ik “beter leven” zei moet “leven” staan, stop de tijd.
Alsjeblieft, stop de tijd.
Laat een reactie achter