Al tijden -zeg maar gerust jaren- valt het op hoeveel meer vrouwen er in mijn sets sluipen. Ik heb nooit gedacht in quota. Niet uit principe niet. Niet uit principe wel. Ik heb er gewoon nooit aan gedacht. Maar onlangs schreef ik maar weer eens in mijn voor-het-slapen-gaan boekje een setlist op en merkte ik dat het mannengebroed zwaar in de minderheid was. Dat maakte dat ik terug ging bladeren en erachter kwam dat het al jaren aan het afnemen is. In persoonlijke lijstjes, mijn playlistst voor de radio, maar vooral op de dansvloer. Hier bijvoorbeeld een prime time hap uit de setlist van afgelopen donderdag:

Billie Eilish – Bury A Friend
Timbaland ft. Keri Hilson – The Way I Are
Clara! – Acero
MIA – Bucky Done Gun
Christine & The Queens – Comme Si (Honey Dijon Remix)
Krystal Klear – Miyoki
Donna Summer – I Feel Love
Lizzo – Juice
Kali Uchis – Just A Stranger
Anderson Paak – King James
Daniele Lupi & Karen O – Flush
Ramones – Rock ’n Roll High School
CHAI – Choose Go!

De verhouding blijkt overigens vaak genoeg ook nog andersom. Dit hangt samen met het soort avond. Neem nou de champagne supernova die in de ether van Never Mind The Brexit hing, die was vooral gevuld met lads. Maar langzaamaan begint dat toch meer en meer de uitzondering te worden. Een verschuiving die niet geheel toevallig denk ik het meest zichtbaar is op de Pop-O-Matic, een wekelijkse avond met een vinger aan de pols van de popcultuur. 

Popcultuur en dronken mensen spreken altijd de waarheid.

Omdat ik eigenlijk nooit in quota gedacht heb, ben ik zeker geen wegbereider. Dat zijn de artiesten zelf. Ik ben een toejuicher. Ik zie vrouwen spectaculair uit het peloton demarreren en ren struikelend een stuk mee op in de berm. Alles begint en eindigt bij een mooi liedje en de makers daarvan zijn mijn muzen. Daarnaast heb ik een popcultuur fetisj. Tel dat bij elkaar op en je komt echt niet meer om de vrouwen in de popmuziek heen. Een ontwikkeling die niet alleen in mijn sets zichtbaar is, maar in zijn algemeenheid al een tijdje gaande is. 

Van Pitchfork tot Volkskrant is hier inmiddels uitgebreid bij stilgestaan. Nu werd het tijd dit ook eens te vieren. Het uit te pakken in een dansavond. No More Heroes is een avond waarop volgens onze bio al jaren “popcultuur en haar iconen gevierd worden”. Maar in plaats van één artiest leek het op dit moment in tijd wel eens gezond een beweging uit te lichten. Namelijk de opmars van de vrouw binnen de popmuziek. 

Zo geschiedde. 

Aanstaande vrijdag ben ik het derde wiel aan de wagen van DJ Vera Siemons en VJ Noortje Vd Eijnde tijdens No More Heroes. Enkel vrouwen op de draaitafel. Afgezien van die keer dat ik voor een bekende supermarktketen op het laatste moment de opdracht meekreeg om alleen maar Spaanstalige muziek met een link naar groente en fruit te draaien, hou ik van thematische sets. En toch heb ik nog niks gezegd over No More Heroes: Who Run The World?. Oké, een retweet van Vera. Een like bij Noortje. Maar op eigen titel voelde ik me iedere keer geremd. In verlegenheid zelfs. Organiseren, ja. Draaien, ook. Maar er mee gaan pronken op de socials? 

Gelukkig kun je in uiterste gevallen altijd nog de twijfel benoemen. Zekerheid is ook maar saai. 

Dus, bij deze, ik twijfel! Ik heb er enorm veel zin in, maar weet niet hoe hard dat te roepen? En waar? Wanneer? Hoe vaak? Wel weet ik dat er te veel vrouwen zijn die gehoord moeten worden. En dat het op te veel plaatsen nog niet gebeurt. Omdat vooral veelal mannen nog niet meebewegen. En als we dan toch aan het bewegen zijn, laat ons dan maar meteen dansen. 

Bovendien weten we sinds gisteravond dankzij Sunny Bergman dat de balletdanser meer testosteron heeft dan de rugby speler. Liever op de dansvloer dan met je geblurde kop in een docu, dat lijkt me een uitgemaakte zaak. Dus, dans. Dans op alle popheldinnen van het moment. Dans op de moeders uit het verleden. Nee, niet Moeder de Vrouw, maar Moeder de Moeder Van Zovele Goeie Popliedjes. 

My Baby Just Cares For Juice!

Laat een reactie achter