Voor Vinyl Magazine en stiekem ook een beetje voor Never Mind The Brexit: DJ St. Paul | EKKO schreef ik een column over The Stone Roses. Inclusief halfbakken poging tot Ian Brown/Liam Gallagher-achtige mij-maak-je-niks foto:
“Deze zomer werd door De Standaard maar weer eens de vraag der vragen gesteld. De vraag die onmogelijk te beantwoorden is en daardoor eindeloos leuk om over na te denken blijft. Wat is je favoriete album aller tijden? Vraag het me iedere dag en er zal iedere dag een ander antwoord mogelijk zijn. Tot de dood ons scheidt. Toch zou ik met het mes van de hemelpoort op mijn keel niet twijfelen. Wanneer het leven gereduceerd wordt tot een flits, resten er slechts drie woorden: The Stone Roses.
Tot een bepaalde leeftijd luister je naar wat je aangereikt wordt. Dankzij veel oudere broers en zus lagen Talk Talk, Marvin Gaye en Talking Heads op mijn paplepel. Ik had voor altijd een uiterst tevreden mee-eter kunnen blijven, maar met puberteit komt vanzelf de behoefte tot onderscheiden en voor de veertienjarige ik betekende dat op mijn Gazelle Impala (goeie bandnaam) richting Music Plus om het debuut van The Stone Roses te kopen. Als Peter Parker die zijn spinnenpak aantrekt of Ronaldo die voor elke vrije trap van zijn sportbroek een luier maakt, gaf het album per direct meer zelfvertrouwen. De ene week staar je nog naar klittenband, de andere vind je in iedere glimlach die ook maar enigszins jouw kant op gericht zou kunnen zijn totale levensbevestiging.
I wanna be adohooored! Dat liedje alleen al. Het is de Britpop die achteroverleunend binnen komt wandelen. I can feel the earth begin to move. Bij het tweede nummer gaat het tempo omhoog en blijkt attitude ineens heel saai. Wie heeft zelfvertrouwen nodig als je ook euforisch kunt zijn? Zonder nog maar een puuntje (zie Maastrichts woordenboek) uitgedeeld te hebben, worden alle uithoeken van de romantische inborst verkend. En ondertussen dansen we stug door. Op The Stone Roses is er evenveel aandacht voor melodie als ritmiek. Tomorrow Never Knows, The Album was misschien een betere titel geweest. En dan moest clubhit Fool’s Gold nog komen!
De krachten die dit album losmaakte, hebben een eeuwige afdruk in de gevoelige plaat van mijn tienerbeleving geslagen. Maar als ik een liedje als Made Of Stone weer hoor, ben ik niet zoals in het geval van Jon Secada of Snap! weer puber. Het is geen sentimentele trip. Het geeft nog steeds evenveel vertrouwen, euforie en zin om te dansen. Dat is misschien wel de allergrootste verdienste. Dus, bij deze, in steen: beste album aller tijden.”
Laat een reactie achter